Max (13): ‘Bij elkaar heb ik elf broers en zussen’

‘Ik heb twee papa’s en twee mama’s: de ouders bij wie ik woon en mijn echte ouders. Bij mijn pleegouders heb een zusje en twee broertjes. En bij mijn echte ouders ook nog zeven broers en zussen. Die wonen ook in pleegezinnen of in tehuizen. Soms is het wel ingewikkeld om aan mensen uit te leggen dat ik elf broers en zussen heb, maar dat we niet allemaal bij elkaar wonen.'

Uit huis

'Sinds mijn zesde woon ik in dit pleeggezin. Mijn echte ouders voedden ons niet goed op en ze hadden niet genoeg geld. En als ze dat wel hadden, kochten ze daar alleen dingen voor zichzelf voor. Geen eten voor ons. Ik kan me de dag dat we uit ons huis gehaald werden nog goed herinneren. De bel ging en wij dachten dat er bezoek kwam, maar het was de politie. We moesten mee, maar dat wilden we niet en verstopten ons toen.'

'Later ging ik toch mee en werd ik naar dit gezin gebracht. Ik had alleen mijn crocs en een kapotte korte joggingbroek. Verder had ik geen spullen. Dus de dag erna zijn we kleding gaan kopen. Een paar weken later werd er een klein tasje gebracht met wat spulletjes van thuis. Ook mijn knuffel zat daar bij. Daar was ik toen heel blij mee.'

Blijven

'Mijn echte ouders zie ik soms nog. In het begin moest dat in het gebouw van de Kinderbescherming met allemaal mensen erbij. Ik was dan vaak verdrietig want ik mistte ze wel. We deden dan een spelletje en we knuffelden veel. Later mochten we ook afspreken op bijvoorbeeld een kinderboerderij of in een speeltuin. Sommige van mijn echte broers en zussen zie ik ook nog. Daar ga ik dan op bezoek of ze komen hier logeren.'

'Ik mis mijn echte gezin nu minder want in mijn pleeggezin ben ik nu thuis. Pas geleden heeft de rechter gelukkig gezegd dat ik er mag blijven wonen tot ik achttien jaar oud ben. Ik woon hier op een fijne plek dus ik heb geluk gehad. Voor één van mijn echte broers is nergens een plek. Hij woont nu in een tehuis omdat er voor hem geen gezin is te vinden. Dat is best verdrietig. Het zou mooi zijn als andere mensen ook nog wat harder gaan nadenken of ze misschien een pleegkind in huis willen nemen.’

*Max is niet zijn echte naam

Challenge van de pleegmoeder van Max

De pleegmoeder van Max organiseer speciaal voor de Week van de Pleegzorg een challenge op Instagram. Dit vertelt ze daar over: 'Pleegzorg is iets waar de meeste kinderen nooit over nadenken, tijdens deze bijzondere week wil ik vragen er wél eens over na te denken. Hoe zou het zijn als de rechter heeft besloten dat je voor een tijdje niet meer bij je eigen ouders mag wonen? Wat neem je mee? Wat geeft jou het thuisgevoel? Laat mij zien, horen, voelen of zelfs proeven wát voor jou thuis is. Maak een mooie tekening, beeldhouwwerk of schilderij, schrijf een verhaal, een inpaklijst of gedicht, zing of rap jouw thuis, kook hét gerecht dat jou aan thuis doet denken of bedenk zelf nog een andere manier. Alles mag áls het voor jou thuis weergeeft. Deel je inzending op Instagram door @hartvoorpleegzorg te taggen en de hashtag #kinderpleegzorgchallenge te gebruiken om mee te doen.