Stelling: Computerkunst hoort ook thuis in een museum

Het meisje met de parel van Johannes Vermeer is één van de mooiste schilderijen die ik in het echt heb gezien. De blik in haar ogen en de glinsterende oorbel zijn zo prachtig. Sinds kort hangen er in het Mauritshuis in Den Haag niet één, maar wel zes meisjes-met-de parel. Het museum heeft het echte schilderij uitgeleend en riep iedereen die dat wilde daarom op om een ‘eigen Meisje’ te maken. Daar kozen ze er vijf uit, die nu in het museum hangen. Over één daarvan, Het meisje met de lichtgevende oorbellen, is nu veel te doen. Het is gemaakt met kunstmatige intelligentie. Met een computerprogramma dus, dat héél veel plaatjes en foto’s op internet heeft bekeken. En zichzelf daardoor superslim heeft gemaakt.

Echt?

Geen kunst aan!, vinden sommige mensen. Het komt niet uit een creatief mensenbrein. De computer heeft gewoon de stijl van de echte kunstenaar gekopieerd en verzint niets zelf. Computerkunst hoort volgens hen dan ook niet in het museum thuis. Daar ben ik het niet mee eens. Ik vind het juist leuk dat oude kunst op deze manier in een nieuw jasje wordt gestoken. Er zijn ook duidelijke verschillen met het oorspronkelijke werk. Het meisje met de lichtgevende oorbellen lijkt bijvoorbeeld eerder een foto. Dankzij de computerversie is er ook meer aandacht voor het Meisje met de Parel. Dat had die oude Vermeer vast ook leuk gevonden.