Stelling: Vleeseters moeten minimaal één keer zelf een dier slachten

Al een hele poos eet ik geen vlees. Ik stopte niet van de ene op de andere dag, dat ging geleidelijk. Het begon ermee dat ik voorbij de slagerij in het dorp liep en ineens een heel akelig geloei hoorde. Er werd daar een koe geslacht. Die avond bedankte ik voor de runderworstjes die mijn vader had gebakken. Later liet ik ook de kippenpootjes liggen. Ik vond het zo’n naar idee dat ik op een stuk dier zat te kauwen. Ik at vanaf dat moment alleen nog maar vlees dat niet meer op een dier leek. Stom natuurlijk, want voor een kipfilet is net zo goed een dier gestorven als voor dat pootje. Die kip bleef dan ook maar in mijn hoofd opdoemen, dus al snel schrapte ik vlees helemaal van mijn menu.

Pluk de kip

Je zult mij dan ook niet snel bij pop-up restaurant Upstick in Schaarsbergen zien. Voordat gasten daar aan tafel gaan, moeten ze helpen bij het slachten en plukken van de kip die op het menu staat. Ze houden het dier vast als chefkok Wander Alblas ’m verdooft en daarna slacht. Vervolgens helpen ze bij het plukken van de kip. Alblas hoopt dat mensen zo gaan nadenken over wat het betekent als ze ervoor kiezen om vlees te eten. En dat daar dus een dier voor sterft. Heel goed bedacht, vind ik. Eigenlijk zou elke vleeseter minimaal één keer in zijn leven zijn eigen maaltijd moeten slachten.

Stelling: Vleeseters moeten minimaal één keer zelf een dier slachten 

Nina (8): Eens
‘Goed idee. Mensen moeten meer nadenken over wat ze eten. Als ik net iets over dieren of de natuur heb gezien, vind ik het ook lastiger om daarna vlees te eten. Maar ik vind het lastig om te stoppen want ik vind het wel heel lekker.’

Samuel (9): Oneens
‘Zelf een dier slachten is veel te eng! Dat gaan veel mensen toch niet doen. Je kunt beter in de supermarkt of bij de slager duidelijker maken dat vlees van een dier komt. Het is wel goed om er meer bij stil te staan. Ik probeer er zelf niet aan te denken als ik vlees eet…’