Kinderombudsvrouw: 'Buiten school meer doen tegen pesten'

‘Welke kinderen durven te zeggen dat ze gepest zijn?’ vraagt de Kinderombudsvrouw aan de klas. Het blijft muisstil en geen vinger gaat de lucht in. Dat verbaast Margrite Kalverboer niets. Praten over pesten is voor heel veel kinderen lastig. Dat blijkt ook uit een nieuw rapport van de Kinderombudsvrouw waarvoor honderden kinderen een vragenlijst invulden.

Luisteren

Pas als de klas wordt opgedeeld in kleine groepjes komen de pestverhalen naar boven. Ook Esmée (11, met blauw shirt) durft haar verhaal te doen. ‘Ik ben zelf vaak gepest. Héél vaak. Het gebeurt nog steeds wel…’ Heeft ze daar over gepraat met haar ouders en de juf?, wil Kalverboer weten. ‘Jaaa’, zucht Esmée, ‘maar die komen altijd meteen in actie zonder echt goed te luisteren. Terwijl het juist fijn is als je er rustig met iemand over kunt praten. Ook als het pesten dan niet stopt is het fijn dat je weet dat je er niet alleen voor staat.’

Samen praten

En dat praten is niet alleen belangrijk voor kinderen die zelf gepest worden, maar voor iedereen. Kalverboer: ‘Uit ons onderzoek komt naar voren dat gepeste kinderen het heel belangrijk vinden dat anderen weten hoe het voelt om gepest en buitengesloten te worden. Want dat kan helpen om het te stoppen. Daarom is het ook zo belangrijk dat er niet alleen op school aandacht voor is. Want ook daarbuiten wordt gepest.’ Adam (11, met zwart shirt) kan daarover meepraten. ‘Er zat een nieuwe jongen in mijn voetbalteam die niet goed kon meekomen en daardoor werd buitengesloten. Ik ben toen met de trainer en het bestuur gaan praten. Zij hebben hele team bij elkaar geroepen en door erover te praten is het opgelost.’ Kalverboer is onder de indruk van Adams verhaal. Want op veel sportclubs gebeurt het praten over pesten nog niet. 'Alle anti-pestprogramma's richten zich nu op school. En dat moet dus veranderen.'