Theaterrecensie: Mijn moeder is een diva

Viktor en Valencia dragen hun moeder op handen en praten met dezelfde poeha als zij. Ze zeggen dat aardige mensen alleen maar uit zijn op je geld, bijvoorbeeld. En dat in de spotlights staan iets is wat maar weinig mensen kunnen. Als Viktor zich door zijn gitaarleraar laat overhalen om op te treden in het buurthuis, weet Valencia niet hoe hard ze moet roepen dat hij dat moet afzeggen. Straks is er pers en staat hij met een slecht artikel en een oude foto in de buurtglossy. Ze is doodsbang dat hij daar dan net als mammie van moet bijtanken in bed.

Applaus

Maar Viktor wil niet langer wachten bij de deur die toch niet opengaat. Hij wil bij zijn gitaarleraar zijn die hij stiekem erg leuk vindt (en de gitaarleraar hem). En dat verscheurt Valencia. Want ze kan niet zonder mammie, maar nog slechter zonder Viktor. Eigenlijk is het grootste probleem dat Valencia zichzelf niet durft te zijn in een wereld waarin iedereen iets van je wil of vindt. Toch is deze voorstelling allesbehalve zwaar. Dat komt door de grappige teksten en het goede spel van Wart Kamps en Ellen Parren (die je vast kent uit Het Klokhuis). Daarom is het ook niet erg dat het wachten op de diva de hele voorstelling duurt. Het zijn haar twee niet zo beroemde kinderen die na afloop het applaus verdienen.

Mijn moeder is een diva (8+), tot half april in het theater, www.toneelmakerij.nl.