Theaterrecensie: STOM

In het ziekenhuis loopt een soort schaduwspook rond dat op Ziggy inpraat. Pas op voor de praatpolitie, waarschuwt hij. Die doen alsof ze je vriend zijn, maar als je ze gaat vertrouwen, pakken ze alles van je af. Ziggy is dus echt niet van plan om haar mond open te doen tegen Kris, die stomme psycholoog. Maar het duurt wel eindeloos, zo’n afspraak. Als Ziggy boos wordt, gebeurt er plotseling toch iets. Plotseling wordt ze Lara, haar beste vriendin. Zo kan ze zonder zelf te praten toch een begin maken met haar verhaal. Ook al probeert het spook haar daarvan te weerhouden. 

Voortdurend verrast 

STOM grijpt je bij de kladden. Het podium is vrijwel leeg. Toch houden de drie spelers je met hun scherpe spel en gesprekken helemaal gevangen. Je wordt voortdurend verrast, door een rolwisseling, gitaarspel of een lichteffect. Of door iets grappigs. ‘Het is ook gelul, dat praten,’ zegt Ziggy’s vader. ‘Ze laten je nooit met rust met dat geklets.’ Dat daar een dubbele bodem in zit, begrijp je pas aan het einde. Want niet Ziggy’s zwijgen is het probleem. Dat er iemand heeft geprobeerd iets heel groots te verbergen, dát is pas erg.